Inicjatywę przeprowadzenia w Polsce konkursu ptaków naśladujących ludzką mowę i inne dźwięki, podjęliśmy po raz pierwszy w 1997 roku w ramach utworzonego z naszej inicjatywy w 1996 roku Polskiego Towarzystwa Miłośników Ptaków Egzotycznych. Celem, który przyświecał nam przy organizacji konkursu było założenie statutowe PTMPE, czyli popularyzacja wiedzy o ptakach egzotycznych. Chcieliśmy, aby przy okazji Mistrzostw ludzie dowiedzieli się czegoś więcej o ptakach egzotycznych, by dotarło do ich świadomości, że Ci wspaniali, cudownie ubarwieni naśladowcy mowy i dźwięków są niekiedy zagrożeni wyginięciem i, że konieczne jest podjecie skoordynowanych działań międzynarodowych, aby temu przeciwdziałać. Nie chcieliśmy bowiem, aby nasze pokolenie było ostatnim, któremu dane jest podziwiać je w bezpośrednim kontakcie. Mieliśmy nadzieję, że poznanie tego aspektu obcowania z ptakami wyzwoli choć u części ludzi pragnienie poznania bliżej ich życia i obyczajów, a - z czasem - zajęcia się sprawą ochrony ich środowiska naturalnego. Ludzie nie zadadzą sobie trudu ochrony czegoś, czego nie znają. Utwierdził nas w tym ostatnio światowej sławy hodowca, autor książek o papugach - Tony Silva:
Ekologia nie jest wybiórcza. Jesteśmy przekonani, że ktoś, kto nie będzie obojętny wobec negatywnych zjawisk występujących na innych kontynentach, nie pozostanie bierny wobec problemów ekologicznych naszego regionu. Kreowanie takiej właśnie świadomości ekologicznej to główny cel naszych działań.
Papugi naśladują zasłyszane dźwięki, a dzięki swej inteligencji potrafią kojarzyć je z określonymi sytuacjami. Można więc mówić, oczywiście w pewnym uproszczeniu, o słownym kontakcie z opiekunem. Ptasia mowa to nie wynik czystej tresury, która często budzi nasze poważne zastrzeżenia i sprzeciw moralny, ale rezultat prawdziwej przyjaźni i bliskich kontaktów z człowiekiem.
Organizacja Papuziego Gadania w latach 90-tych ubiegłego stulecia była ambitnym i, jednocześnie, trudnym przedsięwzięciem. Było to, bowiem, widowisko na żywo. Podobnego konkursu nigdy wcześniej nie organizowano w Polsce, a chcieliśmy oprzeć się na sprawdzonych wzorach. Imprezy podobne do naszej przeprowadzane były wcześniej z powodzeniem w krajach o starszych tradycjach hodowli ptaków egzotycznych. Nawiązaliśmy więc kontakty z zagranicznymi organizacjami, które przeprowadzały już podobne konkursy. W oparciu o ich doświadczenia opracowaliśmy własny regulamin, który, bazując na sprawdzonych wzorach, uwzględniał specyfikę naszego kraju.
Głównym problemem organizacyjnym jest sędziowanie. Zdajemy sobie sprawę, że Papuzie Gadanie to impreza z "przymrużeniem oka", ale równocześnie chcieliśmy, aby zabawa ta oparta była na profesjonalnych podstawach, by kryteria wyłonienia ostatecznych zwycięzców były równe, jasne, obiektywne i sprawiedliwe, a osoby wydające werdykt - fachowo przygotowane. Krajem o najdłuższej tradycji tego typu konkursów jest Wielka Brytania. Nawiązaliśmy tam kontakt z The Parrot Society i spotkaliśmy się z życzliwym poparciem. Wiele cennych wskazówek dotyczących przeprowadzania zawodów i ich regulaminu uzyskaliśmy od Irene Christie, która od wielu lat była autorytetem w sprawach ptaków gadających i zasiadała w jury podobnych konkursów w wielu krajach świata. Zgodziła się ona przewodniczyć komisji sędziowskiej dwóch naszych konkursów w 1997 i 1999 roku.
Rodzina i praca zawodowa oderwały nas na dłuższy czas od organizacji konkursu, ale wznowiliśmy go w nowej formie w 2015 roku.
